Henro – dag 5 en 6

Op dag vijf stonden we vroeg op om de eerste bus te kunnen pakken naar de volgende tempel. Als we waren gaan lopen, had het ons immers ruim een dag gekost om daar te geraken. We grapten wat met de eigenaar van het taxibedrijf die, zoals ik inmiddels heb vernomen, in feite een heel mooi groot huis heeft en niet woont in de kleine ruimte op de begane grond van het gebouw, zoals ik eerst dacht. Ach ja, maakt het nog niet minder geweldig dat hij mensen gratis in zijn appartement laat slapen.

Op het busstation raakten we aan de praat met een andere pelgrim, Tanaka, een boeddhistische monnik uit Osaka. Gedrieën namen we plaats op de achterbank van de bus. Tanaka-san sprak tegen mij in het Japans en ik probeerde zoveel mogelijk te vertalen voor Matthijs.

We praatten over de tocht. Tanaka-san zou de zijne staken na tempel negentien. We vertelden dat we van plan waren om die dag door te lopen naar nummer twintig, maar dat we nog niet wisten waar we zouden gaan slapen. Twintig ligt op een berg – zouden we in het dorpje verblijven aan de voet van de berg, dan zouden we de volgende dag ruim een uur achter op schema komen te liggen. Op de berg zelf zou het te koud zijn om te slapen, maar tussen twintig en eenentwintig was geen hotel of hut.

Tanaka klapte een kaart open en wees ons op een punt niet ver na tempel twintig. „Jullie hebben een tent, toch? Dit is een schoolterrein dat verlaten is, maar het heeft stromend water en werkende toiletten. Het is ongeveer een half uurtje lopen na tempel twintig.” Ik maakte met mijn telefoon een foto en bedankte hem voor de tip.

“Jullie vinden het toch niet erg hè, zo’n gekke oude Japanner die tegen jullie aan begint te kletsen?” vroeg Tanaka voorzichtig, maar wij schudden heftig van nee. Daardoor aangemoedigd begon hij ons van alles te vragen: over Matthijs en mij, over onze studies en over onze ervaringen op de pelgrimstocht. Zelf vertelde hij ook honderduit, met name over zijn vrouw. Hij liet ons een foto zien: “Ze is al een dagje ouder, maar je kan zien dat ze als jong meisje erg knap was.”

Bij tempel achttien leerde Tanaka ons de correcte rituelen, al voegde hij eraan toe dat we ook gewoon alleen konden buigen als we wilden. “Het gaat om de intentie, de rest is bijzaak.” Samen liepen we naar tempel negentien en intussen stelde Tanaka ons trots voor aan allerlei onbekenden die we onderweg tegenkwamen. Hij vertelde ons nog meer over zijn vrouw: dat hij haar voor het eerst uit had gevraagd toen ze negentien was en dat hij haar niet lang daarna ten huwelijk had gevraagd. “Dat klinkt alsof jullie gelukkig zijn,” zei ik, waarop Tanaka even na moest denken. “We hebben niet veel geld, maar we zijn wel gelukkig,” antwoordde hij ernstig. Tanaka vroeg op zijn beurt of Matthijs een aardige jongen was en toen ik zei van ja, riep Tanaka uit: “Mr. Matteisu-san, nice guy!”

We namen afscheid bij tempel negentien en Matthijs en ik stapten flink door – we hadden immers nog een lange weg te gaan die dag. Aan de voet van de berg voor tempel twintig kochten we wat eten in voor die avond (noedels, paddenstoelen, avocado’s en druiven) en in de late namiddag kwamen we eindelijk aan bij tempel twintig.

Tempel 20 stond geheel in het teken van kraanvogels

De afdaling ging snel en het koste ons weinig moeite om de school te vinden. We mochten en konden het gebouw zelf niet in, maar bij de hoofdingang was een overdekte verhoging waar we de tent prima kwijt konden. Gelukkig maar, want het begon met regenen en de regen zou die nacht niet ophouden.

 

Nadat we de tent hadden opgezet, ging ik naar de toiletten om me even op te frissen. Tegen die tijd was de nacht gevallen en dus had ik mijn hoofdlamp opgezet. Dat was precies zo creepy als het klinkt: ik liep daar alleen, in de regen, in het donker, over het terrein van een verlaten school. Het was net een scene uit één of andere postapocalyptische horrorfilm.

We kookten onze noedels met paddenstoelen, aten wat druiven als toetje, dronken een whiskey’tje in de tent en gingen snel slapen.

Haute cuisine

‘s Ochtends was het opgehouden met regenen en werden we getrakteerd op een mooi uitzicht dat de dag ervoor nog in nevelen gehuld was geweest:

Die dag verliep goed. Het weer was mooi en de mensen waren vriendelijk. We hadden allebei het gevoel dat, hoewel de pelgrimstocht voor ons binnenkort ten einde zou lopen, we nog wel even door konden en wilden lopen. Zo langzamerhand waren we gewend geraakt aan het ritme. Onze schouders, benen en voeten deden wel pijn, maar we hadden er niet zoveel last meer van.  Op het eind van de middag namen we vanaf de op één na laatste tempel een trein naar waar we onze reis zouden beëindigen: een klein plaatsje aan de kust van de Stille Oceaan.

Onderweg naar de laatste locatie van onze pelgrimstocht

 Volgende keer vertel ik over onze laatste overnachting en het bezoek aan tempel drieëntwintig.